Voor Thomas Enhco is een soloconcert zijn laboratorium

Brahms afwisselen met Elvis, een jazz-cd maken met muziek van Robert Schumann en Carole King, improviseren over ‘The Köln Concert’ (met toestemming van Keith Jarrett) en een week later naar Japan voor een uitvoering van Mozarts ‘21ste Concert voor piano en orkest’.  En dan hebben we nog lang niet alles benoemd waar de Franse pianist Thomas Enhco (34) zich mee bezig houdt.

Vrijdag 12 mei 2023 komt hij voor een soloconcert naar Tivoli in Utrecht. Eind maart sprak ik weer met Enhco in Straatsburg. Jazznu.com publiceerde mijn interview met hem. 

A Modern Songbook – Thomas Enhco (piano) & Stéphane Kerecki (contrabass)

Op 31 maart 2023 kwam de cd A Modern Songbook uit van pianist Thomas Enhco en contrabassis Stéphane Kerecki. Een ambitieuze titel, erkent Enhco. Hij licht het toe: “Alle nummers op de cd zijn songs of covers van songs. Sommige liedjes zijn iconisch en 150 jaar oud, andere recent en onbekend. Ze komen uit alle delen van de wereld, maar ze hebben één ding gemeenschappelijk: een mooie melodie en een paar, niet te veel, akkoorden. Simpel, maar krachtig. En we noemen het modern omdat we voortbouwen op allerlei muzikale culturen en tradities en vervolgens met onze eigen variant komen. Het resultaat kan verrassend zijn, misschien nieuw, maar er zijn altijd referentiepunten. Dat is wat modern in mijn ogen betekent.”

De cd opent met  een prachtige uitvoering van Robert Schumann’s Rêverie, waarin Enhco de jazz weet te vinden en laat voelen. Libera me van de andere klassieke componist op de cd, Gabriel Fauré,  begint met een spannende contrabas van Kerecki. Naast ‘klassiekers’ als Danny Boy en Lean on Me wagen Enhco en Kerecki zich ook aan Natural Woman van Carole King, met daarin een fijne, virtuoze bassolo van Kerecki (maar het blijft het moeilijk om Aretha Franklin te vergeten als je dit nummer hoort). Voor Fields of Gold van Sting lieten beide mannen zich vooral inspireren door de uitvoering van Eva Cassidy. Fijn veel ruimte in de solo van Enhco en wederom een glansrol voor de bas van Kerecki.

Door de uitleg over de titel is het wat begrijpelijker dat de cd ook twee eigen composities bevat: Gary van Kerecki, met een mooie, donkere, filmische sfeer en Halfway to Japan van Enhco, waarin beide musici volledig in hun kracht lijken te komen. De cd sluit af met de Amerikaanse folksong Oh Shanandoah. Niet iedereen zal even enthousiast zijn over alle nummers –  en dat hoeft ook niet – maar dat hier twee topmuzikanten aan het werk zijn, staat buiten kijf. Toch blijft het gissen wat precies de reden is dat nou net deze liedjes de cd haalden. Het lijkt een zoektocht naar individueel bepaald gevoel bij bepaalde nummers. Die gedachte wordt bevestigd als Enhco vertelt hoe de cd tot stand kwam.

“Het begon als twee vrienden die samen tennisten en daarna nog wat muziek maakten voor hun eigen plezier, allemaal heel relaxt. We speelden jazz standards, maar stapten al snel over op songs die we allebei kenden. Na de eerste lockdown waren we zó blij dat we weer konden spelen, dat we ermee doorgingen op de bühne. Dat was in september 2020. Je voelde de blijdschap ook bij het publiek. Het was heel bijzonder. Het ging om vijf of zes concerten, waarbij ik steeds op dezelfde vleugel speelde. Die verhuisde met ons mee. Dat gebeurt eigenlijk nooit en ook dat maakte het heel geschikt voor een live registratie.”

Op A Modern Songbook draait alles om improviseren, om de groove en om het samenspel tussen contrabas en piano. Al mijn cd’s van de laatste jaren waren een mix van klassieke muziek en improvisatie. Dit is mijn eerste echte jazz cd sinds Feathers in 2015. Ik ben er heel blij mee.”

Met dank aan Martin Beekman voor het kritisch beluisteren en recenseren van de cd.

Gilad Hekselman: ‘CHAOS IS NODIG OM VOORUIT TE KOMEN’ / ‘EMBRACE THE CHAOS’

De afgelopen jaren was gitarist Gilad Hekselman regelmatig te gast op de Nederlandse jazzpodia. In 2019, na drie succesvolle optredens op het North Sea Jazz Festival, kwam hij in oktober terug naar ons land met gHex, zijn trio met contrabassist Rick Rosato en drummer Jonathan Pinson. Tussen de optredens door had hij tijd voor een interview.

Lees hier mijn interview met Gilad Hekselman op Jazznu.com.

Gilad Heksleman: ‘Embrace the Chaos’ (English version). 

[interview] Thomas Enhco: ‘I want to make the piano sing’

vlag_eng vlag_ned

Written by Elke Beekman (translated by Het Vertaaalcollectief) / photographs ©Maxime de Bollivier (also published in UK’s digital Pianist Magazine, March 2016)

Someone once told me that if you’ve truly mastered your instrument and your technique, then all that remains is who you are. And at this level of mastery, what goes on in your head is directly linked to what your hands are doing. Or, as Thomas Enhco once said in an interview: “Sometimes I don’t even feel my fingers touching the keys anymore.”

 

Thomas Enhco LV 5174-normalFrench pianist Thomas Enhco (27) is more than what you might call multi-talented. He plays jazz and classical music, composes, writes film music, teaches workshops and would like to play with large symphonic orchestras on a more regular basis (the first concerts have already been planned).

If I were asked to describe him on the basis of his music, I would describe him as a romantic. A man capable of intense emotions, with a great sense of beauty and a yearning for harmony. Someone who has a mild sense of humour, is intelligent, and sets his sights high. Would I describe him as adventurous? Original and unique, that’s for sure. He plays what he wants to play – it can be a classical composition one minute and jazz the next. His jazz version of Schumann’s ´Träumerei´ on the cd Fireflies merges his musical styles.

A new jazz hero

I met with Enhco in the Belgium town of Poperinge, where he was performing during a three-day piano festival. Enhco is a fairly well-known celebrity in France and, thanks to an enthusiastic producer at Sony, he is also quite famous in Japan; but the great awakening is yet to take place elsewhere. He performed in my home country, the Netherlands, for the first time in 2015, with his trio at the North Sea Jazz festival. A critic referred to this performance as the absolute highlight of the evening and “the birth of a new jazz hero”.

Louis Malle

Our appointment had been made a couple of weeks before, when Enhco performed at the screening of the movie Ascenseur pour l’échafaud (1958) by director Louis Malle (with the famous film score by Miles Davis). In our conversation at the time, he casually mentioned that Louis Malle had been the husband of his great-grandmother´s best friend. It turns out that his great-grandmother was in fact actress Gisèle Casadesus (101 years old), mother of the famous conductor Jean Claude Casadesus and grandmother of soprano Caroline Casadesus, Thomas Enhco’s mother.

Part of the deal

It was never certain that Thomas would become a professional musician, but one thing was for sure: he would learn to play an instrument. At the age of three, his mother gave him a violin, to be followed up by a piano three years later. He later said: “Practicing your instrument was just like washing or brushing your teeth. It was part of the deal. I didn’t give it much thought, and when I reached the age of 10, I really wanted to play. I wanted to learn to play more and better.”

His father, Jean Etienne Cohen Séat, is the former CEO of publishing company Calmann-Levy, as well as an accomplished pianist. As a small boy, Thomas loved spending time under the piano playing with his toy trains while his father played Beethoven or Bach. “The sound of the piano as I sat under it fascinated me. It was so warm!”

Jazz

Thomas’ and his brother David’s (a trumpet player) introduction to jazz happened after his parents divorced and his mother married French jazz violinist Didier Lockwood. When Lockwood set up a jazz school with Belgian drummer André Charlier, Thomas, David, and Charlier’s son Nicolas (the current drummer of the Thomas Enhco trio) were among the first children to attend the school.

Journey

Enhco’s role as a performer is clear: “I love to take people on a journey. When I’m onstage, I consider myself captain of the ship. The audience is my passenger and sometimes even part of the crew. But it’s me who determines the route and the destination. Sometimes I’m guided by what happens, by their emotions, the atmosphere; and we end up at a destination that’s a surprise even to me. I guide the journey, but am also a part of it; and enjoy it just as much as the other travelers. That’s how I want to feel when I perform. It doesn’t always happen, but this is my goal.”

He certainly achieved his goal during his performance in Poperinge. The audience seemed hesitant at first – it was probably the first time many of them had heard Thomas Enhco play – but he quickly managed to engage them in the journey. When the last frail notes of ‘You’re just a ghost‘ faded, the room remained silent for a minute before bursting into loud and enthusiastic applause. The audience loved it.

Dynamic

A solo performance by Thomas Enhco is an experience. It’s enjoyable to watch him raise to the challenge of utilising the piano’s full range, and his right and left hands frequently cross one another so as to get the most out of the grand piano. His music is full, but he isn’t afraid of silence either. Loud and soft, louder and then softer, delicate, intimate touches followed by grand gestures and musical force. But always to the tune of the story he wants to share. And always beautiful, even when he hammers the keys with both hands and you feel the audience surge with emotion. He alternates between his own compositions, such as the melancholy ´Letting you go´ and the energetic and exuberant ´Looking for the moose´, with standards like ´It ain’t necessarily so´, ´All the things you are´ and as an encore, a combination of ´Autumn Leaves´ and ´Summertime´.

kopie 5 Thomas Enhco copyright Maxime de Bollivier (800x533)

Gaining momentum

Enhco’s career has gained momentum in the past five years, in which he’s won important prizes in France and has toured Japan a handful of times by courtesy of Sony producer Itoh Yasohachi. Itoh Yasohachi also arranged that Enhco made recordings with Jack Dejohnette and John Patitucci in New York in 2012, where he would stay on to live for two years. Enhco produced his third trio-CD Fireflies (2012) himself, winning a French Grammy, Les Victoires de la Musique. He signed a contract with Universal Music shortly after. After three years of experiencing the joys and sorrows of New York, Enhco returned to Paris. He incorporated his experiences in the beautiful solo CD Feathers, which he released in 2015 with Universal subsidiary Verve.

Deutsche Grammophon

After Feathers came out, Enhco gave a series of solo concerts. He also regularly performed with the Bulgarian marimba virtuoso Vassilena Serafimova, recently recording a CD with her under the prestigious label Deutsche Grammophon. This is an important project for Enhco. “Vassilena amazes me every time, she is truly fantastic. We play our own compositions and work by Mozart, Bach, Fauré, Saint-Saëns and the English rockband The Verve. It is very eclectic. I am proud of it!”

Orchestra

Looking back over the past five years, Enhco feels that his playing has changed. “I play more freely, with more dynamism and more harmoniously. The phrasing is more fluent, I want to try to make the piano really sing, that is my ultimate goal. A pianist like Brad Mehldau is a true expert at this. I’m a great fan of Brad!” With Feathers, Enhco focused more on his solo performance. “When I play solo, I want to use the piano’s maximum range as much as possible, it’s like having an orchestra under my fingers.”

Opportunities

Besides playing solo and in a duo, Enhco also plays with his own trio, with Nicolas Charlier on drums and Jeremy Bruyère on double bass. “The benefit of playing solo is that you don’t need to plan anything, I can decide on the spot what I’m going to play. But I also thoroughly enjoy playing in a trio. It offers so many possibilities! Nicolas and Jeremy are fantastic musicians, as well as very good friends, which is very important to me. I can play within a fixed format, or free and improvised, depending on my mood and how the others feel. We continually introduce each other to new musical ideas, sometimes you decide to use it and work it out in more detail, sometimes you don’t.”

Stories

Enhco turns out to be a storyteller, more so, even, than a musician. “When you make music, you are creating a world. For me, music is about visualization and physical sensations. Harmonies, musical notes and sounds are linked to colour, textures and space. The story I tell may differ to the story you hear, but that doesn’t matter. This difference is what makes music so beautiful.”

He speaks about an improvisation master class he recently gave to a group of white, black, Jewish and Arabic children between the ages of 6 and 14. “We had invented a story and we translated it into music. How does the whisper of the wind between the leaves sound, how do you play a camper walking silently through the night? It was wonderful to see how their imaginations set to work. I then played short pieces and then asked the children to describe the emotion they heard. Happiness, fear, tension; they always agreed with each other. I asked the group how this was possible, as we are all so different. Directly, almost in unison, all the children answered: because we are all human beings! I thought: bingo! Music is universal, music brings people together. This is the right time to talk about this with children.”

Singing

His agenda for the coming year is already full with performances. “I play solo, but also together with Vassilena and regularly with my jazz trio. In the more distant future I have a number of performances with a large symphony orchestra planned. We will be playing Mozart concertos as well as some of my own compositions. And I might sing. I’ve always sung, but without giving it too much thought. I’ve been enjoying it more recently though. It feels good, so I may take it up more seriously.”

Inspiration

“It’s good to live in Paris again, although I’m having difficulty finding my feet,” he says at the end of our conversation. “Until now I’ve mostly been travelling. I don’t have time to practice even though it’s something I know I really need. And I don’t only look to music for inspiration, but also to the experiences in my own life. That is why it’s time for me to start to build up my life here.” He yawns. “Solo concerts are tiring,” he apologizes. “I often feel fantastic when playing, but afterwards all the energy is gone.” Time to conclude the interview.

 

@copyright Elke Beekman / www.bureaubinnenwerk.com

 

 

 

 

Thomas Enhco wil de piano als een orkest laten klinken / ‘I want to make the piano sing’

Door Elke Beekman – februari 2016 / Fotografie ©Maxime de Bollivier

Als je je instrument volledig beheerst en techniek is geen issue meer, dan blijft over wie je bent, zei iemand eens tegen me. Dan zit er een direct lijntje tussen wat er in je hoofd gebeurt en wat je handen doen. Of, zoals pianist Thomas Enhco het verwoordde in een interview: “Soms voel ik niet meer dat mijn vingers de toetsen raken.”

 

Thomas Enhco LV 5174-normalHet is een multitalent, de Franse pianist Thomas Enhco (27). Hij speelt jazz en klassiek, componeert, schrijft filmmuziek, geeft workshops en wil in de toekomst graag meer met grote symfonieorkesten spelen (de eerste optredens zijn gepland). Op 5 en 6 maart is hij met zijn jazztrio in Nederland.

Zou ik hem op basis van zijn muziek moeten beschrijven, dan zou ik zeggen dat Enhco in elk geval een romanticus pur sang is. Een zo nu en dan heftig emotioneel mens, met een groot gevoel voor schoonheid en een hang naar harmonie. Een mild gevoel voor humor, maar niet sarcastisch. Intelligent, een snelle denker, iemand die hoge eisen stelt aan zichzelf. Avontuurlijk? In elk geval origineel en eigenzinnig. Hij speelt wat hij wil spelen, de ene keer klinkt een compositie klassiek, de andere keer is het pure jazz. In zijn jazz-versie van Schumann-compositie ‘Träumerei’ op de cd Fireflies komen beide stromingen samen.

Een nieuwe jazzheld

Ik sprak Enhco in de Vlaamse plaats Poperinge, waar hij optrad in het kader van een driedaags pianofestival. Enhco is in Frankrijk een behoorlijke grootheid en, dankzij een enthousiaste producent van Sony, ook redelijk bekend in Japan, maar daarbuiten moet het grote ontwaken nog beginnen. Nederland maakte voor het eerst kennis met hem en zijn trio tijdens het laatste North Sea Jazzfestival. Recensent Dick Hovenga noemde het optreden het absolute hoogtepunt van de avond en sprak over “de ware geboorte van nieuwe jazzheld Thomas Enhco en zijn trio.”

Louis Malle

De interviewafspraak was gemaakt toen Enhco november vorig jaar een concert gaf bij de vertoning van de film Ascenseur pour l’échafaud (1958) van regisseur Louis Malle (met de beroemde filmscore van Miles Davis). In het gesprek dat we na afloop met hem hadden, vermeldde hij tussen neus en lippen door dat Louis Malle een kennis was van zijn overgrootmoeder. Nader onderzoek leerde dat het ging om actrice Gisèle Casadesus (101 jaar), moeder van de bekende dirigent Jean Claude Casadesus en grootmoeder van sopraan Caroline Casadesus, de moeder van Thomas Enhco.

Het was niet vanzelfsprekend dat Thomas beroepsmuzikant zou worden, wel dat hij een instrument zou leren bespelen. Toen hij drie jaar was, kreeg hij een viool in zijn handen gedrukt van zijn moeder, drie jaar later kwam daar de piano bij. “Oefenen op je instrument was net zoiets als wassen en tanden poetsen. Het hoorde er gewoon bij. Ik dacht er niet echt over na en toen ik een jaar of 10 was wilde ik het zelf. Ik wilde meer en beter leren spelen”, zou hij later vertellen.

Zijn vader Jean Etienne Cohen Séat was jarenlang ceo van de prestigieuze uitgever Calmann-Levy en is daarnaast een verdienstelijk pianist. Als klein jongetje speelde Thomas graag met zijn treintjes onder de piano als zijn vader Beethoven of Bach ten gehore bracht . “Het geluid van de piano als ik eronder zat, fascineerde me. Zó warm!”

Jazz

Nadat zijn ouders zijn gescheiden, trouwt zijn moeder met de Franse jazzviolist Didier Lockwood. Daarmee komt naast de klassieke muziek ook de jazz in het leven van Thomas en zijn broer David (trompettist). Als Lockwood samen met de Belgische drummer André Charlier een jazzschool opricht, zitten Thomas, David en de zoon van Charlier, Nicolas (de huidige drummer van het Thomas Enhco trio), in het eerste klasje.

Koers

Thomas Enhco heeft een heldere kijk op zijn rol als performer. “Ik houd ervan om mensen bij de hand te nemen. Als ik op het podium sta, zie ik mezelf als de kapitein van het schip. De mensen in het publiek zijn de reizigers en soms zelfs deel van de bemanning. Maar ik bepaal de koers en de bestemming. Soms laat ik me leiden door wat er gebeurt, door de emoties, de sfeer, en ben ik zelf ook verbaasd over waar we terecht komen. Ik leid de reis, maar maak er ook deel van uit en geniet er net zo van als de andere reizigers. Zo wil ik het voelen als ik speel voor publiek. Het lukt niet altijd, maar dat is mijn doel.”

In Poperinge slaagt zijn opzet. Aanvankelijk lijkt het publiek wat afwachtend – vermoedelijk was het voor de meeste mensen de eerste keer dat ze Thomas Enhco hoorden spelen – maar al snel krijgt hij ze mee. Als de laatste ijle noten van You’re just a ghost langzaam wegsterven, blijft het even heel stil. Dan klinkt het applaus, luid en enthousiast. De zaal is om.

Dynamiek

Een soloconcert van Thomas Enhco is een belevenis. Hij gaat de uitdaging aan om het volle bereik van het klavier te benutten. De rechterhand vliegt regelmatig over de linker heen om het uiterste uit de vleugel te halen. Hij trakteert je op veel snelle noten, maar gaat de stilte absoluut niet uit de weg. Hard en zacht, harder en nog zachter, kleine, intieme touché’s, en dan weer grootse gebaren en muzikaal geweld. Maar steeds in dienst van het verhaal dat hij wil vertellen. En altijd mooi. Zelfs als hij met beide handen op de toetsen hamert en je de emoties door de zaal voelt gaan. Eigen composities als het weemoedige ‘Letting you go’ en het krachtige ‘Looking for the moose’ wisselt hij af met standards als ‘It ain´t necessarily so’, ‘All the things you are’ en, als toegift, een vervlechting van ‘Autumns Leaves’ en ‘Summertime’.

Stroomversnelling

De afgelopen vijf jaar raakte de carrière van Enhco in een stroomversnelling. Hij won belangrijke prijzen in Frankrijk en tourde enkele keren in Japan dankzij Sony-producer Itoh Yasohachi. Via hem kwam hij in 2012 in New York terecht om daar opnames te maken met Jack Dejohnette en John Patitucci. Hij zou er uiteindelijk twee jaar wonen. Zijn derde trio-cd, Fireflies uit 2012, produceerde Enhco zelf. Hij won er een Franse Grammy mee, Les Victoires de la Musique. Kort daarna tekende hij een contract bij Universal Music. Na drie jaar lief en leed in New York keerde Enhco terug naar Parijs. Zijn ervaringen verwerkte hij in de prachtige solo cd Feathers, in 2015 uitgebracht bij Universal-dochter Verve.

Deutsche Grammophon

Na het verschijnen van Feathers gaf Enhco een hele reeks soloconcerten. Daarnaast trad hij regelmatig op met de Bulgaarse marimba-virtuose Vassilena Serafimova. Met haar nam hij onlangs een cd op bij het prestigieuze label Deutsche Grammophon. Het is een belangrijk project voor Enhco. “Vassilena doet me iedere keer weer versteld staan, ze is echt fantastisch. We spelen eigen composities en stukken van Mozart, Bach, Fauré, Saint-Saëns en de Engelse rockband The Verve. Het is heel divers. Ik ben er erg trots op!”

Orkest

Terugkijkend op de afgelopen vijf jaar is zijn spel veranderd, vindt Enhco zelf. “Ik speel ritmisch vrijer, maar ook dynamisch en harmonisch. De frasering is vloeiender, ik laat de piano meer zingen en dat is wat ik wil. Een pianist als Brad Mehldau kan dat als geen ander. Ik ben een groot fan van Brad!” Met Feathers komt de focus van Enhco meer op het solospel te liggen. “Als ik solo speel, wil ik de mogelijkheden van de vleugel zoveel mogelijk benutten, alsof ik een orkest onder mijn vingers heb.”

Mogelijkheden

Begin maart komt Thomas Enhco met zijn trio naar Nederland, in dezelfde bezetting waarmee hij ook het North Sea Jazz-publiek veroverde, met Nicolas Charlier op drums en Jeremy Bruyère op contrabas.

“Het voordeel van solo spelen is dat je in principe niets hoeft te plannen, ik kan ter plekke bedenken wat ik ga spelen. Maar ik houd ook erg van het spelen in een trio. Het biedt zó veel mogelijkheden! Nicolas en Jeremy zijn fantastische muzikanten en ook nog eens goede vrienden, dat is heel belangrijk voor me. Ik kan spelen binnen een vast stramien, of juist vrij en geïmproviseerd, afhankelijk van mijn eigen stemming en van hoe de andere twee muzikanten zich voelen. We laten voortdurend muzikale proefballonnetjes voor elkaar op, soms pik je iets op en werk je het verder uit, soms niet.”

Verhalen

Meer nog dan een musicus, blijkt Enhco een verhalenverteller. “Als je muziek maakt, creëer je een wereld. Voor mij heeft musiceren te maken met visualiseren, met fysieke sensaties. Harmonieën, noten en klanken zijn verbonden met kleuren, texturen en ruimte. Het verhaal dat ik vertel, kan een ander verhaal zijn dan wat jij hoort, maar dat maakt niet uit, dat is juist het mooie aan muziek.”

Hij vertelt over een masterclass improviseren die hij onlangs gaf aan een groep blanke, zwarte, Joodse en Arabische kinderen van 6 tot 14 jaar. “We hadden een verhaal bedacht dat we muzikaal gingen vertalen. Hoe klinkt het gefluister van de wind door de bladeren, hoe speel je een kampeerder die stilletjes door de nacht loopt? Het was prachtig om te zien hoe hun verbeelding aan het werk ging. Daarna speelde ik stukjes voor en vroeg de kinderen welke emotie ze hoorden. Blijdschap, angst, spanning, ze waren het steeds met elkaar eens. Ik vroeg de groep hoe dat mogelijk was, terwijl we toch allemaal zo verschillend zijn. Direct, bijna unisono, antwoordden de kinderen: Omdat we allemaal mensen zijn! Ik dacht: bingo! Muziek is universeel, muziek verbindt. Dit is de juiste tijd om hier met kinderen over te praten.”

Zingen

Het komende jaar staan er al weer heel wat optredens in zijn agenda, “Ik speel solo, maar ook samen met Vassilena en regelmatig met mijn jazztrio. Voor de wat langere termijn staat een aantal optredens met een groot symfonieorkest op het programma. We gaan onder andere Mozart concerto’s spelen en ook enkele van mijn eigen composities. En misschien ga ik zingen. Ik heb altijd gezongen, maar eigenlijk zonder er veel over na te denken. De laatste tijd vind ik het steeds leuker, het voelt goed, dus misschien ga ik er serieus mee aan de slag.”

Inspiratie

“Het is fijn om weer in Parijs te wonen, maar het valt niet mee om m’n draai te vinden”, zegt hij aan het eind van het gesprek. “Ik ben eigenlijk alleen nog maar onderweg geweest. De tijd ontbreekt om te oefenen, dat heb ik echt nodig. En mijn inspiratiebron is niet alleen muziek, maar ook de dingen die ik meemaak. Daarom wordt het tijd dat ik mijn eigen leven hier opbouw.” Hij gaapt. “Soloconcerten zijn vermoeiend”, zegt hij verontschuldigend. “Ik voel me vaak fantastisch als ik speel, maar na die tijd is alle energie verdwenen.”

Tijd om een punt achter het gesprek te zetten. Wordt vervolgd in Rotterdam (5 maart) of Utrecht (6 maart).

 

<<< terug

Balanceren op een muzikaal koord /Seiltanzen auf einer Musiksaite – Thomas Enhco & Vassilena Serafimova (NL/D)

Wie graag weet waar hij aan toe is, doet er beter aan de cd Funambules (‘koorddansers’) van marimbiste Vassilena Serafimova en pianist Thomas Enhco links te laten liggen. De ongebruikelijke combinatie marimba en piano levert verrassende klankkleuren en sferen op. De nummers beslaan een breed scala aan stijlen en genres, van Mozart, Bach en Fauré tot aan The Verve en eigen composities. Een eclectisch geheel volgens de een, een zooitje volgens de ander. Maar voor Vassilena Serafimova en Thomas Enhco – beiden virtuozen op hun instrument – was het gewoon een logische keuze.

Lees het hele interview (fraai vormgegeven door Koos Staal):

[artikel] Van het kleine naar het grote verhaal: Saving Brinton

Ik schrijf ook over onderwerpen die op mijn pad komen en die me om wat voor reden dan ook boeien. Zo zag ik op het IFFR 2018 de prachtige documentaire Saving Brinton. De filmmakers volgen verzamelaar Michael Zahs op zijn queeste om de bijzondere Brinton Collectie (met o.a. uniek materiaal van filmpionier George Méliès) te bewaren. Vanuit het kleine, persoonlijke verhaal vertelt Saving Brinton een grotere geschiedenis van iedereen. 

Lees hier mijn verhaal. 

[interview] Thomas Enhco wil de piano als een orkest laten klinken

Het idee voor een interview met de Franse pianist/violist Thomas Enhco kreeg ik toen ik hem en zijn trio zag spelen op het North Sea Jazzfestival in 2015. Wij kwamen min of meer toevallig bij zijn concert terecht, alle zalen waren vol en we wilden heel graag zitten. ‘Als het niks is, gaan we na het eerste nummer weer weg’, hadden we afgesproken. Maar we bleven zitten en hebben genoten. Toen Enhco een paar maanden later een soloconcert gaf op het filmfestival in Leiden, vroeg ik of ik hem mocht interviewen. Het verhaal is gepubliceerd op de website jazznu.com en in de Engelse versie van Pianist Magazine. Met dank aan redacteur Martin Beekman.

kopie 5 Thomas Enhco copyright Maxime de Bollivier

vlag_eng vlag_ned

Also published in UK’s digital Pianist Magazine.com: click here 

De 20e penning in Emmer-Erfscheidenveen

De 20e penning in Emmer-Erfscheidenveen

In Emmererfscheidenveen (gemeente Emmen) gold jarenlang de ’20e penning’: bij de verkoop van onroerend goed moest de koper 5% van de koopsom extra betalen aan (in dit geval) het waterschap. Bij afschaffing hiervan is een boek gemaakt over dit bijzondere onderwerp. Cor van der Plas zette de historie op papier, Bureau Binnenwerk verzorgde de interviews met betrokkenen. De foto’s zijn van Harry Cock en Theo Berends, ontwerp en vormgeving van Staal & Duiker, drukwerk van De Marne. Een prachtige publicatie.

De bekroonde agenda’s van het Agenda Collectief

Agenda Collectief

Ik mocht meewerken aan 5 agenda’s van het Agenda Collectief (een initiatief van ontwerpers Staal&Duiker en drukkerij Van Liere).

De eerste was ‘2’ (2002), waarin ik bijzondere tweetallen interviewde die door Harry Cock op de foto gezet werden.

Daarna kwam ‘Zuinig’ (2003), compleet met tips en oer-Hollandse spaarzegeltjes. Dit deed ik samen met Wilma Straathof, net als  Inspiratie (2005) en Bijgeloof (2006).

De laatste uit de serie heet heel toepasselijk ‘Opnieuw Beginnen’ (2007). Voor deze editie ging ik op stap met fotograaf Reyer Boxem.

Het verhaal van Jelle van der Zwaag (hij moest opnieuw beginnen nadat hij met zijn zweefvliegtuig neerstortte) heb ik in 2007 samen met Jelle uitgewerkt tot een boek waarin we alle mensen interviewden die bij het ongeval betrokken waren. Reyer Boxem verzorgde de foto´s.