Warme Herinneringen Holdert

Op een dag ga je verhuizen naar een woonwijkcentrum. Soms omdat je dichter (maar wel zelfstandig) bij zorgverleners wilt wonen. Soms omdat je niet meer voor jezelf kunt zorgen. En wat neem je mee, wat laat je achter? Bij het uitzoeken van je spullen kom je dan ineens een voorwerp tegen dat je al heel lang hebt bewaard. Je wilt het niet wegdoen, daarvoor is het je te dierbaar. Het kan iets kleins zijn, iets kostbaars misschien, maar het is een voorwerp dat voor jou betekenis heeft en herinneringen oproept.

Met Warme Herinneringen Holdert delen we de herinneringen die verbonden zijn aan de stap naar wonen in zorg en het meeverhuizen van zo´n dierbaar voorwerp. Vijftien bewoners van woonwijk-centrum Holdert kozen een voorwerp waar ze over wilden vertellen. Corona zorgde voor de nodige, maar uiteindelijk gingen we – eerst met, later gelukkig zonder mondmasker – met iedereen in gesprek.

We werden overal even hartelijk ontvangen. Urenlang zaten we bij bewoners aan tafel of op de bank. En als we weggingen, waren we nog lang niet uitgepraat. We vonden het heel bijzonder dat de deelnemers hun herinneringen zo open met ons deelden.

De verhalen bewaren we in woorden (Elke), in schilderijtjes van de voorwerpen (Ellen) en in de prachtige portretten die Harry Cock van de deelnemers maakte. Maar ze gingen ook zelf aan de slag. Met hulp van deskundigen verbeeldden ze hun verhaal in de vorm van workshops mixed media en kleien, als dans, als toneelstuk en in twee gedichten.

Woonwijkcentrum Holdert was de ideale partner om dit project mee te doen. Zonder het enthousiasme en de betrokkenheid van Anja, Saskia, hun collega’s, de vrijwilligers en koordirigent Marlies hadden we het nooit zo mooi kunnen uitvoeren.

De vijftien deelnemers vormen het warm kloppende hart van dit project. Zij zijn een voorbeeld om in gedachten te houden. Hun enthousiasme en de gastvrijheid waarmee ze ons ontvingen, was fantastisch. En we leerden een belangrijke les: blijf je openstellen voor nieuwe ervaringen, dan houd je plezier in het leven. Het maakt niet uit hoe oud je bent. Het was een feest om dit project met hen samen te doen.

Lees de verhalen, bekijk de prachtige portret foto’s van Harry Cock, de schilderijtjes van Ellen en de verbeelding van de deelnemers in de workshops. Je vindt ze op onze website Warme Herinneringen Holdert.

 

Bewonersverhalen – 60 jaar Molukse wijk Hoogeveen

voorkant boek bewonersverhalen 60 jaar Molukse wijk Hoogeveen

Het boek ’Bewonersverhalen 60 jaar Molukse wijk Hoogeveen’ is een speciale jubileum uitgave van Domesta, de verhuurder van de huizen in de wijk. Op uitnodiging van Domesta gingen Ellen Kroeze van Atelier Helderrood en ik in gesprek met bewoners. De werkgroepen in de wijk brachten ons bij jong en oud. Hun enthousiasme en de gastvrijheid waarmee zij ons in hun huis ontvingen, was fantastisch. Een wijk met een warm hart!

We luisterden naar verhalen over de saamhorigheid van vroeger, de liefde voor muziek, koken en dans. Het verschil tussen de donkere en de rode dakpannen, de taal die gesproken wordt en de sociale controle in de wijk. We spraken over lief en leed. Over de trauma’s van de mannen van de eerste generatie en de gevolgen voor de tweede en volgende generaties.

Over de zwarte bladzijde die ontstond door het drugsgebruik in de jaren 70. Over de opsplitsing van de kerken door de politieke discussies en over de geschiedenis van de Molukse gemeenschap in Nederland. Een geschiedenis waar je niet over moet oordelen als je die niet kent.

Dit boek vertelt een deel van de geschiedenis van de Molukse wijk in Hoogeveen. Ik schreef de verhalen, Ellen Kroeze & Dick Lubbersen van Atelier Helderrood tekenden voor  de portretten en de vormgeving. Onze speciale dank gaat uit naar alle deelnemers aan het project. Zij namen ons in alle openheid mee in hun verhaal en vormen het warm kloppend hart van dit boek.

 

 

 

 

 

Een van de geïnterviewden in het boek, Philippus Dominggus Latulola (Ipoes) – @Ellen Kroeze, Dick Lubbersen

A Modern Songbook – Thomas Enhco (piano) & Stéphane Kerecki (contrabass)

Op 31 maart 2023 kwam de cd A Modern Songbook uit van pianist Thomas Enhco en contrabassis Stéphane Kerecki. Een ambitieuze titel, erkent Enhco. Hij licht het toe: “Alle nummers op de cd zijn songs of covers van songs. Sommige liedjes zijn iconisch en 150 jaar oud, andere recent en onbekend. Ze komen uit alle delen van de wereld, maar ze hebben één ding gemeenschappelijk: een mooie melodie en een paar, niet te veel, akkoorden. Simpel, maar krachtig. En we noemen het modern omdat we voortbouwen op allerlei muzikale culturen en tradities en vervolgens met onze eigen variant komen. Het resultaat kan verrassend zijn, misschien nieuw, maar er zijn altijd referentiepunten. Dat is wat modern in mijn ogen betekent.”

De cd opent met  een prachtige uitvoering van Robert Schumann’s Rêverie, waarin Enhco de jazz weet te vinden en laat voelen. Libera me van de andere klassieke componist op de cd, Gabriel Fauré,  begint met een spannende contrabas van Kerecki. Naast ‘klassiekers’ als Danny Boy en Lean on Me wagen Enhco en Kerecki zich ook aan Natural Woman van Carole King, met daarin een fijne, virtuoze bassolo van Kerecki (maar het blijft het moeilijk om Aretha Franklin te vergeten als je dit nummer hoort). Voor Fields of Gold van Sting lieten beide mannen zich vooral inspireren door de uitvoering van Eva Cassidy. Fijn veel ruimte in de solo van Enhco en wederom een glansrol voor de bas van Kerecki.

Door de uitleg over de titel is het wat begrijpelijker dat de cd ook twee eigen composities bevat: Gary van Kerecki, met een mooie, donkere, filmische sfeer en Halfway to Japan van Enhco, waarin beide musici volledig in hun kracht lijken te komen. De cd sluit af met de Amerikaanse folksong Oh Shanandoah. Niet iedereen zal even enthousiast zijn over alle nummers –  en dat hoeft ook niet – maar dat hier twee topmuzikanten aan het werk zijn, staat buiten kijf. Toch blijft het gissen wat precies de reden is dat nou net deze liedjes de cd haalden. Het lijkt een zoektocht naar individueel bepaald gevoel bij bepaalde nummers. Die gedachte wordt bevestigd als Enhco vertelt hoe de cd tot stand kwam.

“Het begon als twee vrienden die samen tennisten en daarna nog wat muziek maakten voor hun eigen plezier, allemaal heel relaxt. We speelden jazz standards, maar stapten al snel over op songs die we allebei kenden. Na de eerste lockdown waren we zó blij dat we weer konden spelen, dat we ermee doorgingen op de bühne. Dat was in september 2020. Je voelde de blijdschap ook bij het publiek. Het was heel bijzonder. Het ging om vijf of zes concerten, waarbij ik steeds op dezelfde vleugel speelde. Die verhuisde met ons mee. Dat gebeurt eigenlijk nooit en ook dat maakte het heel geschikt voor een live registratie.”

Op A Modern Songbook draait alles om improviseren, om de groove en om het samenspel tussen contrabas en piano. Al mijn cd’s van de laatste jaren waren een mix van klassieke muziek en improvisatie. Dit is mijn eerste echte jazz cd sinds Feathers in 2015. Ik ben er heel blij mee.”

Met dank aan Martin Beekman voor het kritisch beluisteren en recenseren van de cd.

Kom uit je schuld – campagne gemeente Emmen

Financiële schulden – een situatie die echt iedereen kan overkomen. Voor de gemeente Emmen sprak ik met inwoners vijf mensen over hoe ze in én uit zo´n situatie kwamen. Praten bleek de eerste stap op weg naar een oplossing. Hierdoor kwamen ze in contact met de juiste instanties en waren ze in staat om – soms na een langdurig gevecht – weer op eigen benen staan.

Fotografie: Guido Hansman

75 jaar Bevrijding: ´De werkelijkheid is nooit zwart-wit´

Hans van Ek was van 1935-1950 burgemeester van Schoonebeek. Hij stak zijn afkeer van de nazi’s niet onder stoelen of banken. In 1941 werd hij opgepakt en kreeg hij – als een van de eerste burgemeesters van Nederland – oneervol ontslag. “Dat heb ik maar niet zo tragisch opgevat”, was zijn droge commentaar jaren later. Hans van Ek jr. en zijn neef Gijs vertelden me over hun (over-)grootvader.

Klik op de foto voor mijn verhaal: 

 

 

 
Dit verhaal is gepubliceerd in het magazine ‘Schoonebeek vertelt’, een uitgave ter gelegenheid van 75 jaar bevrijding (april 2020).

Gilad Hekselman: ‘CHAOS IS NODIG OM VOORUIT TE KOMEN’ / ‘EMBRACE THE CHAOS’

De afgelopen jaren was gitarist Gilad Hekselman regelmatig te gast op de Nederlandse jazzpodia. In 2019, na drie succesvolle optredens op het North Sea Jazz Festival, kwam hij in oktober terug naar ons land met gHex, zijn trio met contrabassist Rick Rosato en drummer Jonathan Pinson. Tussen de optredens door had hij tijd voor een interview.

Lees hier mijn interview met Gilad Hekselman op Jazznu.com.

Gilad Heksleman: ‘Embrace the Chaos’ (English version). 

Graaco: Veel meer dan een vervoerder

Wie Graaco een vervoerder noemt, doet het bedrijf te kort, stelt directeur Ben Blog. ,,Wij organiseren samen met de klant de beste manier om zijn goederen van A naar B te brengen, of dat nu per spoor, over de weg of over het water is.” Het bedrijf is genomineerd voor de Drentse Onderneming van het Jaar.
Lees hier mijn interview met Ben Blog voor ondernemersmagazine Sportief & Zakelijk.

Bouwen aan de toekomst van Coevorden

Binnensteden in heel Nederland hebben het moeilijk. Overal wordt gezocht naar manieren om meer bezoekers naar stad of dorp te halen, leegstand terug te dringen en een aantrekkelijk centrum te creëren. Wat daarbij helpt, is een visie die activiteiten en evenementen verbindt in één sterk verhaal dat meer bezoekers trekt. In Coevorden heet die visie ‘Bouwen aan Historie’. Centrummanager Mischa de Gier vertelt er meer over.
Lees hier het interview dat ik met hem had voor ondernemersmagazine Sportief & Zakelijk.

Thomas Enhco wil de piano als een orkest laten klinken / ‘I want to make the piano sing’

Door Elke Beekman – februari 2016 / Fotografie ©Maxime de Bollivier

Als je je instrument volledig beheerst en techniek is geen issue meer, dan blijft over wie je bent, zei iemand eens tegen me. Dan zit er een direct lijntje tussen wat er in je hoofd gebeurt en wat je handen doen. Of, zoals pianist Thomas Enhco het verwoordde in een interview: “Soms voel ik niet meer dat mijn vingers de toetsen raken.”

 

Thomas Enhco LV 5174-normalHet is een multitalent, de Franse pianist Thomas Enhco (27). Hij speelt jazz en klassiek, componeert, schrijft filmmuziek, geeft workshops en wil in de toekomst graag meer met grote symfonieorkesten spelen (de eerste optredens zijn gepland). Op 5 en 6 maart is hij met zijn jazztrio in Nederland.

Zou ik hem op basis van zijn muziek moeten beschrijven, dan zou ik zeggen dat Enhco in elk geval een romanticus pur sang is. Een zo nu en dan heftig emotioneel mens, met een groot gevoel voor schoonheid en een hang naar harmonie. Een mild gevoel voor humor, maar niet sarcastisch. Intelligent, een snelle denker, iemand die hoge eisen stelt aan zichzelf. Avontuurlijk? In elk geval origineel en eigenzinnig. Hij speelt wat hij wil spelen, de ene keer klinkt een compositie klassiek, de andere keer is het pure jazz. In zijn jazz-versie van Schumann-compositie ‘Träumerei’ op de cd Fireflies komen beide stromingen samen.

Een nieuwe jazzheld

Ik sprak Enhco in de Vlaamse plaats Poperinge, waar hij optrad in het kader van een driedaags pianofestival. Enhco is in Frankrijk een behoorlijke grootheid en, dankzij een enthousiaste producent van Sony, ook redelijk bekend in Japan, maar daarbuiten moet het grote ontwaken nog beginnen. Nederland maakte voor het eerst kennis met hem en zijn trio tijdens het laatste North Sea Jazzfestival. Recensent Dick Hovenga noemde het optreden het absolute hoogtepunt van de avond en sprak over “de ware geboorte van nieuwe jazzheld Thomas Enhco en zijn trio.”

Louis Malle

De interviewafspraak was gemaakt toen Enhco november vorig jaar een concert gaf bij de vertoning van de film Ascenseur pour l’échafaud (1958) van regisseur Louis Malle (met de beroemde filmscore van Miles Davis). In het gesprek dat we na afloop met hem hadden, vermeldde hij tussen neus en lippen door dat Louis Malle een kennis was van zijn overgrootmoeder. Nader onderzoek leerde dat het ging om actrice Gisèle Casadesus (101 jaar), moeder van de bekende dirigent Jean Claude Casadesus en grootmoeder van sopraan Caroline Casadesus, de moeder van Thomas Enhco.

Het was niet vanzelfsprekend dat Thomas beroepsmuzikant zou worden, wel dat hij een instrument zou leren bespelen. Toen hij drie jaar was, kreeg hij een viool in zijn handen gedrukt van zijn moeder, drie jaar later kwam daar de piano bij. “Oefenen op je instrument was net zoiets als wassen en tanden poetsen. Het hoorde er gewoon bij. Ik dacht er niet echt over na en toen ik een jaar of 10 was wilde ik het zelf. Ik wilde meer en beter leren spelen”, zou hij later vertellen.

Zijn vader Jean Etienne Cohen Séat was jarenlang ceo van de prestigieuze uitgever Calmann-Levy en is daarnaast een verdienstelijk pianist. Als klein jongetje speelde Thomas graag met zijn treintjes onder de piano als zijn vader Beethoven of Bach ten gehore bracht . “Het geluid van de piano als ik eronder zat, fascineerde me. Zó warm!”

Jazz

Nadat zijn ouders zijn gescheiden, trouwt zijn moeder met de Franse jazzviolist Didier Lockwood. Daarmee komt naast de klassieke muziek ook de jazz in het leven van Thomas en zijn broer David (trompettist). Als Lockwood samen met de Belgische drummer André Charlier een jazzschool opricht, zitten Thomas, David en de zoon van Charlier, Nicolas (de huidige drummer van het Thomas Enhco trio), in het eerste klasje.

Koers

Thomas Enhco heeft een heldere kijk op zijn rol als performer. “Ik houd ervan om mensen bij de hand te nemen. Als ik op het podium sta, zie ik mezelf als de kapitein van het schip. De mensen in het publiek zijn de reizigers en soms zelfs deel van de bemanning. Maar ik bepaal de koers en de bestemming. Soms laat ik me leiden door wat er gebeurt, door de emoties, de sfeer, en ben ik zelf ook verbaasd over waar we terecht komen. Ik leid de reis, maar maak er ook deel van uit en geniet er net zo van als de andere reizigers. Zo wil ik het voelen als ik speel voor publiek. Het lukt niet altijd, maar dat is mijn doel.”

In Poperinge slaagt zijn opzet. Aanvankelijk lijkt het publiek wat afwachtend – vermoedelijk was het voor de meeste mensen de eerste keer dat ze Thomas Enhco hoorden spelen – maar al snel krijgt hij ze mee. Als de laatste ijle noten van You’re just a ghost langzaam wegsterven, blijft het even heel stil. Dan klinkt het applaus, luid en enthousiast. De zaal is om.

Dynamiek

Een soloconcert van Thomas Enhco is een belevenis. Hij gaat de uitdaging aan om het volle bereik van het klavier te benutten. De rechterhand vliegt regelmatig over de linker heen om het uiterste uit de vleugel te halen. Hij trakteert je op veel snelle noten, maar gaat de stilte absoluut niet uit de weg. Hard en zacht, harder en nog zachter, kleine, intieme touché’s, en dan weer grootse gebaren en muzikaal geweld. Maar steeds in dienst van het verhaal dat hij wil vertellen. En altijd mooi. Zelfs als hij met beide handen op de toetsen hamert en je de emoties door de zaal voelt gaan. Eigen composities als het weemoedige ‘Letting you go’ en het krachtige ‘Looking for the moose’ wisselt hij af met standards als ‘It ain´t necessarily so’, ‘All the things you are’ en, als toegift, een vervlechting van ‘Autumns Leaves’ en ‘Summertime’.

Stroomversnelling

De afgelopen vijf jaar raakte de carrière van Enhco in een stroomversnelling. Hij won belangrijke prijzen in Frankrijk en tourde enkele keren in Japan dankzij Sony-producer Itoh Yasohachi. Via hem kwam hij in 2012 in New York terecht om daar opnames te maken met Jack Dejohnette en John Patitucci. Hij zou er uiteindelijk twee jaar wonen. Zijn derde trio-cd, Fireflies uit 2012, produceerde Enhco zelf. Hij won er een Franse Grammy mee, Les Victoires de la Musique. Kort daarna tekende hij een contract bij Universal Music. Na drie jaar lief en leed in New York keerde Enhco terug naar Parijs. Zijn ervaringen verwerkte hij in de prachtige solo cd Feathers, in 2015 uitgebracht bij Universal-dochter Verve.

Deutsche Grammophon

Na het verschijnen van Feathers gaf Enhco een hele reeks soloconcerten. Daarnaast trad hij regelmatig op met de Bulgaarse marimba-virtuose Vassilena Serafimova. Met haar nam hij onlangs een cd op bij het prestigieuze label Deutsche Grammophon. Het is een belangrijk project voor Enhco. “Vassilena doet me iedere keer weer versteld staan, ze is echt fantastisch. We spelen eigen composities en stukken van Mozart, Bach, Fauré, Saint-Saëns en de Engelse rockband The Verve. Het is heel divers. Ik ben er erg trots op!”

Orkest

Terugkijkend op de afgelopen vijf jaar is zijn spel veranderd, vindt Enhco zelf. “Ik speel ritmisch vrijer, maar ook dynamisch en harmonisch. De frasering is vloeiender, ik laat de piano meer zingen en dat is wat ik wil. Een pianist als Brad Mehldau kan dat als geen ander. Ik ben een groot fan van Brad!” Met Feathers komt de focus van Enhco meer op het solospel te liggen. “Als ik solo speel, wil ik de mogelijkheden van de vleugel zoveel mogelijk benutten, alsof ik een orkest onder mijn vingers heb.”

Mogelijkheden

Begin maart komt Thomas Enhco met zijn trio naar Nederland, in dezelfde bezetting waarmee hij ook het North Sea Jazz-publiek veroverde, met Nicolas Charlier op drums en Jeremy Bruyère op contrabas.

“Het voordeel van solo spelen is dat je in principe niets hoeft te plannen, ik kan ter plekke bedenken wat ik ga spelen. Maar ik houd ook erg van het spelen in een trio. Het biedt zó veel mogelijkheden! Nicolas en Jeremy zijn fantastische muzikanten en ook nog eens goede vrienden, dat is heel belangrijk voor me. Ik kan spelen binnen een vast stramien, of juist vrij en geïmproviseerd, afhankelijk van mijn eigen stemming en van hoe de andere twee muzikanten zich voelen. We laten voortdurend muzikale proefballonnetjes voor elkaar op, soms pik je iets op en werk je het verder uit, soms niet.”

Verhalen

Meer nog dan een musicus, blijkt Enhco een verhalenverteller. “Als je muziek maakt, creëer je een wereld. Voor mij heeft musiceren te maken met visualiseren, met fysieke sensaties. Harmonieën, noten en klanken zijn verbonden met kleuren, texturen en ruimte. Het verhaal dat ik vertel, kan een ander verhaal zijn dan wat jij hoort, maar dat maakt niet uit, dat is juist het mooie aan muziek.”

Hij vertelt over een masterclass improviseren die hij onlangs gaf aan een groep blanke, zwarte, Joodse en Arabische kinderen van 6 tot 14 jaar. “We hadden een verhaal bedacht dat we muzikaal gingen vertalen. Hoe klinkt het gefluister van de wind door de bladeren, hoe speel je een kampeerder die stilletjes door de nacht loopt? Het was prachtig om te zien hoe hun verbeelding aan het werk ging. Daarna speelde ik stukjes voor en vroeg de kinderen welke emotie ze hoorden. Blijdschap, angst, spanning, ze waren het steeds met elkaar eens. Ik vroeg de groep hoe dat mogelijk was, terwijl we toch allemaal zo verschillend zijn. Direct, bijna unisono, antwoordden de kinderen: Omdat we allemaal mensen zijn! Ik dacht: bingo! Muziek is universeel, muziek verbindt. Dit is de juiste tijd om hier met kinderen over te praten.”

Zingen

Het komende jaar staan er al weer heel wat optredens in zijn agenda, “Ik speel solo, maar ook samen met Vassilena en regelmatig met mijn jazztrio. Voor de wat langere termijn staat een aantal optredens met een groot symfonieorkest op het programma. We gaan onder andere Mozart concerto’s spelen en ook enkele van mijn eigen composities. En misschien ga ik zingen. Ik heb altijd gezongen, maar eigenlijk zonder er veel over na te denken. De laatste tijd vind ik het steeds leuker, het voelt goed, dus misschien ga ik er serieus mee aan de slag.”

Inspiratie

“Het is fijn om weer in Parijs te wonen, maar het valt niet mee om m’n draai te vinden”, zegt hij aan het eind van het gesprek. “Ik ben eigenlijk alleen nog maar onderweg geweest. De tijd ontbreekt om te oefenen, dat heb ik echt nodig. En mijn inspiratiebron is niet alleen muziek, maar ook de dingen die ik meemaak. Daarom wordt het tijd dat ik mijn eigen leven hier opbouw.” Hij gaapt. “Soloconcerten zijn vermoeiend”, zegt hij verontschuldigend. “Ik voel me vaak fantastisch als ik speel, maar na die tijd is alle energie verdwenen.”

Tijd om een punt achter het gesprek te zetten. Wordt vervolgd in Rotterdam (5 maart) of Utrecht (6 maart).

 

<<< terug

[boek] Novatec – 60 jaar passie

60 jaar passie, dat is de titel van het boek dat verscheen ter gelegenheid van 60 jaar Novatec. Het boek bevat 24 interviews uit de serie ‘De passie van’ die sinds 2007 in nieuwsbrief de Koerskrant verscheen. Alfred Oosterman maakte de foto’s, ik schreef de teksten. Geja Duiker tekende voor de vormgeving. Met dank aan Aad Woelders, Marjan Boonstra, Ria Pater en Astrid van den Heuvel van Novatec.

Bekijk hier het boek

 

 

Warme Herinneringen

Warme herinneringen is een project van beeldend kunstenaar Ellen Kroeze en mijzelf en rond 19 objecten die betekenis krijgen door de verhalen die erbij horen. “Het leven is kort en de lijst met verhalen die verteld moet worden, is eindeloos.” De installatie is weer afgebroken, maar de website (gemaakt door Janet Barlagen TXTWEB) is nog steeds online: www.warmeherinneringen.nl

Voorwerpen helpen om verhalen te onthouden. “Deze broches heb ik altijd bewaard omdat ik ze van mijn oma heb gekregen”, zegt een van de geïnterviewden. “Het is een beetje als met de medailles van de avondvierdaagse. Ze liggen in een doosje, je kijkt ernaar, maar je ziet ze eigenlijk niet. Totdat iemand je een vraag stelt en je begint te praten.”

stoofjes

Balanceren op een muzikaal koord /Seiltanzen auf einer Musiksaite – Thomas Enhco & Vassilena Serafimova (NL/D)

Wie graag weet waar hij aan toe is, doet er beter aan de cd Funambules (‘koorddansers’) van marimbiste Vassilena Serafimova en pianist Thomas Enhco links te laten liggen. De ongebruikelijke combinatie marimba en piano levert verrassende klankkleuren en sferen op. De nummers beslaan een breed scala aan stijlen en genres, van Mozart, Bach en Fauré tot aan The Verve en eigen composities. Een eclectisch geheel volgens de een, een zooitje volgens de ander. Maar voor Vassilena Serafimova en Thomas Enhco – beiden virtuozen op hun instrument – was het gewoon een logische keuze.

Lees het hele interview (fraai vormgegeven door Koos Staal):

Hotel Ravenswaerde, een thuis voor jonge mensen met niet-aangeboren hersenletsel

In Ravenswaerde (Rotterdam-IJsselmonde) wonen jonge mensen met niet-aangeboren hersenletsel. Het 10-jarig bestaan is gevierd met een eigen toneelstuk Hotel Ravenswaerde, de film ‘Een niet alledaags gezin’ (Frank Jan Kat) en dit prachtige boek ‘Samen uit, Samen thuis’ (vormgeving Staal&Duiker, foto’s Erik Fecken, druk De Marne). Communicatieadviseur Cisca Vroom en ik ontwikkelden het concept voor het boek dat bestaat uit interviews met bewoners en medewerkers over wat hier tot stand is gebracht en wie hier wonen. Om nooit te vergeten. Zoals het verhaal van Frits Renzen.

Het hele boek vind je hier: Ravenswaerde boek Samen uit, samen thuis

Het verhaal van Frits Renzen [uit: Hotel Ravenswaerde]

Voorjaar 2018 overleed Frits Renzen, één van de hoofdpersonen in het boek ‘Hotel Ravenswaerde’ (2010). Dit boek gaat over Ravenswaerde in Rotterdam, een woongemeenschap voor jongere mensen met niet-aangeboren hersenletsel. Veel te weinig mensen kennen het verhaal van Frits en alle anderen. Frits werkte als chemisch laborant in Vlaardingen toen hij in 2004 een ernstig motorongeluk kreeg. Hij verloor een arm, drie ribben, een long en zijn gezichtsvermogen, maar niet zijn zin om te leven. In 2006 verhuisde hij naar Ravenswaerde. “Mensen denken vaak dat je minder capaciteiten hebt als je in een rolstoel zit en NAH (niet-aangeboren hersenletsel) hebt. Maar ik zit echt niet de hele dag achter de gordijnen.”

Lees hier het verhaal van Frits Renzen

 

Klik hier voor het boek Hotel Ravenswaerde